მაწ ტერეზა

ცხოვრებაში სულ ორჯერ მიყვარდა. მიყვარდა რა, მაშინ ვთვლიდი, რომ მიყვარდა, თორემ დღევანდელი გადმოსახედიდან სიყვარულს სრულიად სხვაგვარად აღვიქვამ და შესაბამისად ვფიქრობ, რომ არც მყვარებია.

ორჯერ მიყვარდა, მაგრამ სხვებსაც ვხვდებოდი. ნუ, ორზე ბევრად მეტს 🙂 ყველა ჩემი ბიჭისთვის “მაწ ტერეზა” ვხდები ხოლმე. მაშინვე მერთვება ზრუნვის ღილაკი ტვინში და ერთად ყოფნის პერიოდში ყველაფერში ვეხმარები, ვამხნევებ, ქონფიდენსს ვუმაღლებ და ბლა ბლა.

არასდროს, არასდროს გაიმეოროთ ჩემი შეცდომა!  სულელი ვარ და საკუთარ შეცდომებზე ვიწყებ მე სწავლას, თქვენ კი ჩემი შეცდომა გაითვალისწინეთ და არასდროს არ დაეხმაროთ არაფერში! არ დააყენოთ საკუთარი თავი უკან მის გამო. არ მისცეთ მაქსიმუმი, ის უბრალოდ ამას ვერ დააფასებს. მიეჩვევა ამ დახმარებას, მერე სავალდებულოდაც ჩაგითვლით და მოითხოვს თქვენგან მასზე ზრუნვას.   

შენ ეხმარები, გაუკეთებ ყველაფერს, ახალ წრეში შეიყვან, საქმის კეთების მოტივაციას ჩაუდებ, თვითდაჯერების კოეფიციენტს მაქსიმუმამდე აუწევ და რა ხდება? ბრახ და ის ამას ვერ აღიქვამს. მისთვის შენი დახმარება თურმე “საჭირო არ ყოფილა”, ის ამას უშენოდაც მიაღწევდა, დეპრესიიდან თავისით ამოძვრებოდა, გეტყვით, რომ რაც თავად ასწავლეთ და რისი გაკეთებაც თქვენი დახმარებით დაიწყო, ახლა თქვენზე უკეთ იცის და ა.შ.

Bullshit! იდიოტებო, ვერასდროს აფასებთ გვერდით მყოფის დახმარებას. ისეთები გჭირდებათ  ჩვენს ნაცვლად, ვინც პირიქით, აქეთ “გიხმართ”, მოითხოვს მასზე ზრუნვას და მერე მიგაგდებთ.

სამწუხარო რეალობაა, მეგობრებო, მაგრამ ასეა 🙂

რაღა დამრჩენია? უნდა გამოვრთო ღილაკი “მაწ ტერეზა”, მივხედო მხოლოდ საკუთარ თავსა და ინტერესებს, ჩემთან თხოვნით მოსული ყოფილები – დავაპაშოლო, მეგობრები, ვისაც თან ვყვები და მერე ფეხებზე გიკიდებენ – იმათაც იგივენაირად მოვექცე და ა.შ.

Home Alone მეგობრებო!